در زمان قدیم  رسمی در روستاها بود که اگر خرمنی آتش می‌گرفت، اهالی روستا با جمع‌آوری کمک‌ اهلالی، خسارت وارده به روستا را جبران می‌کردند. ظاهرا در زمان های دوراگر مشکلی برای دریا نوردی پیش می آمد، از چنین روشی استفاده می‌کردند. طبیعتا به یکدیگر کمک می‌کردند تا اگر خودشان نیز دچار مشکل شدند، دیگران به کمکشان بیایند.

با زیاد شدن جمعیت وتوسعه ی روستا‌ها ٬ شهر‌ها به وجود آمدند. پیشرفت دانش بشر باعث اختراعات و اکتشافات نوین شد و در نتیجه تنوع و میزان خطرات  بیشتر ازگذشته شده .جبران خسارات در این حجم و گستردگی امکان نداشت  و یاری همسایگان، فامیل یا همکاران کارساز نبود . بلکه برای جبران خسارات ٬ یاری اهالی روستاها، شهرها و شاید کشور‌های دیگر را می‌طلبید.

 بهترین راه  جمع آوری کمک‌ها از قبل بود تا در صورت بروز حادثه اقدام سریع و به موقع به عمل آید. پس نیاز به سازمان دهی دریافت کمک‌ها و یاری رساندن بود.

به این ترتیب بشر با فکری خلاق سازمان‌هایی را به وجود آورد که ‌امروزه بنام موسسات بیمه می‌شناسیم. شرکت های بیمه کمک‌های داوطلبانی که می‌خواهند در صورت بروز حادثه، دیگران به یاریشان بیایند را جمع‌آوری و در صورت وقوع حادثه ، خسارت وارده را جبران می‌ نمایند.

موسسات بیمه می‌توانند با ارائه انواع بیمه نامه‌ها، خسارات احتمالی هر ریسکی را پوشش دهند و دغدغه اشخاص  و سازمان ها را ازبین ببرند.

بیمه قراردادی است که به واسطه ی آن ٬ یک طرف  (شرکت بیمه) تعهد می‌کند در ازای دریافت مبلغی (حق‌بیمه) از طرف دیگر (بیمه‌گذار)، در صورت وقوع یا بروز حادثه، خسارت وارده را جبران نموده یا وجه معینی را تحت عنوان قرامت یا خسارت بپردازد.

امروزه محققین و مدیران ٬این گونه نتیجه گرفته اند که بهترین روش بالا بردن امنیت خاطر و انتقال ریسک ، بهره‌ بردن از تکنیک بیمه است. به این صورت با پرداخت کمترین هزینه بابت بهای خطر (حق بیمه)، تهدیدات و مخاطرات را از خود و خانواده یا سازمان مورد نظر به شرکت بیمه منتقل می‌کنند.